Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. . Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. . Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. . Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. . David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. . Her şey böyle başladı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Her şey böyle başladı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. . Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. . David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. . Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. . David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. .